Zodra ik de telefoon heb opgehangen merk ik dat ik meteen in regelmodus weer schiet. Ik bel de thuishulp om te laten weten dat Jorrit is overleden en probeer de huisarts te bellen zodat hij een schouw kan doen. Ik heb 5 wachtende voor me en denk doei dat komt dan later wel. Op dat moment komen mijn schoonouders binnen en komt bij mij ook echt het besef dat Jorrit is overleden. Het word nu echt.

Binnen enkele uren staan er veel mensen in huis. Familie, thuishulp, huisarts en de uitvaartbegeleiders. ’s Middags om 16.00 zal het gesprek van de uitvaart plaatsvinden. De drukte overvalt me, maar omdat ik mij op dit moment heb voorbereid kan ik mij enigzins afsluiten voor de drukte. Want er komt vandaag nog een moment dat ik Jayce moet vertellen dat haar papa er niet meer is, daar heb ik al mijn energie voor nodig. Ik heb afgesproken dat zij rond etenstijd word thuisgebracht. Dan is Jorrit netjes, is er rust in huis en kan ik haar alleen het nieuws brengen.

Er komen twee hele grote maar lieve mannen binnen van de uitvaartverzorging. Zij gaan Jorrit netjes maken aangezien Jorrit thuis blijft tot aan de uitvaart. Ze vertellen wat de precieze planning is. Ze vertellen over de mogelijkheid om Jorrit nog zelf te scheren, wassen en aankleden. Ik vind dit heel fijn. Ik heb Jorrit niet kunnen helpen zijn ziekte op te lossen, maar ik heb hem wel altijd kunnen verzorgen. Een laatste keer verzorgen voelt dan ook als een cirkel die rond gaat. Als ik Jorrit aan het scheren ben voel ik hoe stug zijn haren zijn en zeg ik ben bang dat ik hem pijn doe. En schiet bijna als vanzelfsprekend in de lach omdat ik weet dat dat niet kan. Toch vind ik het scheren een dingetje vinden en vraag of de uitvaartverzorger dit wil afmaken. Het wassen daarna doe ik heel bewust. Ik voel en kijk. Wetende dat dit de laatste keer is dat ik Jorrit kan en zal wassen. Ik kies voor kleur. Jorrit had ook altijd veel kleur aan in zijn kleding en zijn leven bracht veel kleur aan de mensen om hem heen. Een fel oranje/roze shirt word het. Nadat hij is aangekleed zal hij op de plek worden gelegd waar hij de komende dagen zal blijven. Dan gaan wij even de kamer uit, dat is niet een heel fijn gezicht.

Ik ga naast hem zitten. Hij ligt in ons bed maar ook weer niet. Hij is er wel maar ook weer niet. Ik praat tegen hem. Ik huil. Ik zit.

Om 16.00 uur komt de uitvaartbegeleidster langs. Wij zijn met de familie samen en zullen het moeten gaan hebben over de uitvaart. Omdat we in grote lijnen weten wat en hoe we het willen loopt het gesprek voorspoedig en worden er snel beslissingen genomen. Kaarten, locatie, muziek, invulling; overal word een klap op gegeven. Na dit gesprek gaat iedereen huiswaarts en blijf ik thuis, wachtend tot Jayce thuis komt.

Ik hoor die vrolijke voetjes al over de galerij rennen. Als de bel gaat en ik open doe zie ik haar mooie sproetjes en grote glimlach, Hoi mam en ik krijg een dikke knuffel. Mijn ouders gaan meteen weg om eten voor ons te halen zodat ik even tijd met Jayce alleen heb om haar het nieuws te vertellen.

Ik wil en kan het niet lang uitstellen. Ik zeg Jayce kom even bij mama zitten ik wil even met je praten. Ze komt op schoot en pakt me stevig beet. Ik kijk haar aan en zeg Weet je nog dat papa en mama een tijdje terug hebben verteld dat papa een vlinder zou worden ? Haar ogen worden groot en ze zegt ja. Ik begin te huilen en zeg papa is vandaag een vlinder geworden, papa is dood. Ze begint te huilen en vliegt me om mijn nek. We huilen samen. Omdat ik dit moment niet wilde laten overstromen door negativiteit heb ik mij op dit moment voorbereid in de voorgaande weken. Ik zeg maar kijk eens Jayce wat er op tafel staat! Papa heeft voor jou nog wat achtergelaten voor dat hij een vlinder werd. Op tafel staat een grote blauwe vlinder in een stolp met 2 cadeautje erin. Oorbelletjes en een ketting met een vlinder. Ik zie haar meteen glunderen en ze is apetrots.

Dan vraag ik of ze papa nog wil zien. Ja mam maar dan heb ik eerst drie vragen. Is hij al koud, is hij al blauw en word hij begraven of gecremeerd? Verbaasd over haar wijsheid en directheid geef ik antwoord en denk ook fijn dat ik al die boekjes heb voorgelezen. Mam ga jij maar eerst ik loop wel achter je aan. Ik loop de slaapkamer binnen en zodra we binnen zijn loopt ze me al voorbij. Ze gaat bij hem zitten en pakt zijn hand. Praat tegen me wat ze voelt en hoe gek het is dat papa zo koud is. Ok nu ga ik weer spelen zegt ze en loopt weg.

Ze doet haar ding, loopt af en toe bij Jorrit naar binnen en gaat dan weer verder met waar ze mee bezig was. ’s Avonds al ik enveloppen aan het schrijven ben hoor ik ineens ; kielekielekiele. Ik denk wat hoor ik nou en ga kijken waar het geluid vandaan komt. Tot mijn verbazing zie ik dat Jayce onder Jorrit zijn voeten aan het kietelen is. Ik schiet in de lach en zeg Wat doe jij nou? Ze zegt Ja mam nu kan ik van papa winnen want nu is hij dood. Ik denk meteen dit is haar manier van verwerken. Haha ja klopt lieverd, kom gaan we nog even wat drinken en neem haar mee naar de woonkamer.

Ik ben retetrots op hoe ze alles aangaat. Hoe ze het doet en hoe stoer ze is. Ik breng haar naar bed en vertel haar dat ik straks bij haar kom liggen. Ze gaat lief liggen en slaapt bijna direct. Ik ga nog bij Jorrit zitten en vertel hem hoe trots ik op ons meisje ben. Dat ik hem trots ga maken en dat wij het gaan en kunnen rocken. Door hem. Voor hem. Om hem.

Ik ga naast Jayce liggen maar kan de slaap niet vatten. Ik denk na over wat er gaat komen de komende dagen. Het definitieve afscheid wat er aan komt. Wat er nog geregeld moet worden. Ik ga nog meerdere keren bij Jorrit zitten. Praat, zit, en voel. Ik laat het zijn.

Ik ga weer bij Jayce liggen en zeg tegen mezelf. Je moet nu gaan slapen want je meisje heeft je nodig. Met een hart vol van pijn en verdriet val ik uiteindelijk in slaap. En voel ik de realiteit even niet…