Nadat de doktoren zijn vertrokken krijgen we even de tijd om het nieuws “te verwerken”. Dan is het helaas tijd om mensen te gaan bellen en in te gaan lichten. Waarschijnlijk een van de moeilijkste soort telefoontjes die ik ooit heb moeten voeren dit gehele traject. Telefoontjes waarvan ik hoopte dat die nog heel lang uitgesteld hadden kunnen worden.

Als ik weer terug kom in de kamer lijkt er een soort rust over Jorrit heen gekomen. Hij zegt; ik wist het al, daarom was ik zo boos. Ik vertel hem dat hij niets hoeft te zeggen, dat ik dat wel weet. De zuster komt binnen om te kijken hoe het met ons gaat, toont medeleven en vertelt ons dat het mogelijk is dat ik de nacht bij Jorrit blijf. Dit willen we allebei wel heel graag. Zo onrustig als Jorrit was, vanaf dat moment is hij heel kalm en slaapt. Kijkt af en toe of ik er nog ben, vraagt of ik wel echt bij hem blijf en slaapt weer verder.

De volgende dag in de loop van de dag is het vervoer naar huis geregeld. En kunnen we samen naar huis voor Jorrit zijn laatste periode. Als ik in mijn auto achter de ambulance naar huis rijd kan ik alleen maar denken; Hoe lang nog? Wat wil ik nog zeggen? Wanneer vertellen we het Jayce?

Nadat we zijn thuis gekomen komt eind van de middag de huisarts nog even langs. Kijken hoe het met Jorrit gaat en het gesprek word gevoerd over het danwel en wanneer starten van de sedatie. Gesprekken die je nooit zou willen hoeven voeren, maar helaas wel nodig zijn. ’s Avonds ben ik heel lang bezig met alle medicatie voor de komende periode klaarmaken. Ik schrik van de hoeveelheden die hij op dit moment moet innemen

Jayce heeft nog 1 week school en daarna begint haar vakantie. We besluiten het haar wel meteen te vertellen. Als wij haar vertellen dat papa binnenkort een sterretje word zegt ze maar dat wist ik al. Ze huilt, is verdrietig maar stelt ook veel vragen. Ze heeft rust na haar vragen die beantwoord worden en gaat weer verder met spelen. We vragen haar wat ze nog heeeeel graag nu wil met papa? En dat is McDonalds eten met zn’drietjes in bed. Nou dan doen we dat! Ze is zo stoer en ik ben zo mega trots op haar!

De tijd dringt. Maar ik wil dingen nog samen kunnen doen. We kiezen samen een jurk uit voor de uitvaart, praten over muziek en fakkels. Ik schrijf mijn speech en als hij even wakker is lees ik deze aan hem voor. Zodat hij deze zelf ook nog gehoord heeft.

In de loop van de week zie ik Jorrit achteruit gaan. Lichamelijk gaat hij achteruit. De misselijkheid is niet echt meer onder controle te krijgen maar wat mij het meeste zorgen baart is dat hij steeds meer verward raakt. Hij is niet meer zichzelf. Hij raakt steeds meer een stukje Jorrit kwijt, en dat doet zeer. Heel veel zeer.

Op vrijdag is de huisarts er weer. Ik heb met hem het gesprek dat het niet goed gaat. Jorrit vraagt om morfine. De huisarts dient hem dit toe en we spreken af dat als het de dag erna niet beter gaat we contact met hem opnemen omdat hij dienst heeft op de huisartsenpost en we dan eventueel sedatie moeten/kunnen instarten indien nodig. Helaas is de nacht niet veel beter. Jorrit blijft spugen en verward. Als de huisarts er is hebben we eerst een gesprek. Hij geeft aan dat hij denkt dat het voor Jorrit beter is de sedatie te gaan inzetten. Ik huil maar zeg dat ik Jorrit heb beloofd hem niet te laten lijden en pijn te laten hebben en dat ik daarin mijn woord wil houden omdat dat nog het enige is wat ik nu voor hem kan doen. Daarna lopen wij samen naar Jorrit toe gaan en met hem het gesprek voeren dat we de sedatie gaan inzetten zodat hij lekker kan slapen, wil hij daar niets van weten. We moeten de kamer uit. Hij wil morfine meer niet. De huisarts loopt met mij mee de kamer uit, vertelt mij dat hij dan niet de sedatie kan inzetten maar dan alleen een morfine pomp zal aansluiten. Ik begrijp hem volledig.

Helaas is de nacht weer een drama. En in plaats van de rust te vinden van de morfine werkt dit averechts. De huisarts wil toch de sedatie gaan inzetten .Op zondagochtend word Jorrit helaas wilsonbekwaam verklaart door de huisarts waardoor ik de beslissing moet nemen. Met een steek in mijn hart en een stomp in mijn buik vertel ik dat ik ook denk dat het het beste is voor Jorrit. Om 15.30 uur word de sedatie gestart. Helaas vind Jorrit ook hierin zijn rust niet meteen. Net als we denken dat hij slaapt hoor ik weer mijn naam uit de slaapkamer komen en is hij weer wakker. Tot drie keer hebben ze de dosis moeten verhogen. Omdat hij aardig was aangekomen en flink resistent was geworden voor medicatie door alles wat hij al heeft gehad was het dus even zoeken. Om 23.00 komt er een nachtzuster. Zodat ik even een paar uur slaap kan pakken. Ik hoor hem “gorgelen” vanuit Jayce haar kamer maar val uiteindelijk in slaap. Ik hoor hem nog om 02.30 uur tegen de nachtzuster zeggen; laat me met rust. Daarna valt ik weer in slaap tot de nachtzuster mij wekt om 07.00 uur.

Ik sta op, kleed me aan en laat de nachtzuster uit. Ik ga bij Jorrit zitten en hou zijn hand vast. Hij is in diepe ontspannen slaap. Het geluid van het gorgelen is wel heel vervelend maar op een gegeven moment hoor ik dat niet meer bewust. Ik vertel hem dat ik trots op hem ben en van hem hou, dat ik altijd voor ons meisje zal zorgen en hem nooit zal vergeten. Rond 09.30 uur moet ik even naar het toilet. Als ik op het toilet zit vind ik het ineens stil, ik hoor het gorgelen niet meer. Ik ga snel terug naar de slaapkamer en pak zijn hand. Ik hoor een diepe zucht, zijn ogen gaan open en het is stil. Heel stil.

Ik kijk op de klok 24-07-2023 09.34 uur. Ik doe zijn ogen dicht, geef hem een kus en loop naar de woonkamer voor het allermoeilijkste telefoontje uit mijn leven, mijn schoonouders. Ik denk dat Jorrit is overleden…