De dagen die volgen zijn onzeker. Het spugen blijft aanhouden, de pijn krijgen ze moeizaam onder controle. Er is geen verbetering te zien. Er is direct gestart met anti-biotica maar ook na 3 dagen lijkt er nog geen tot weinig verbetering merkbaar.

Na enkele dagen begint eindelijk alles aan te slaan. Maar vanwege de heftige hoofdpijn en het lastig omgaan met prikkels heb ik het voor elkaar gekregen dat Jorrit een kamer alleen kreeg. Na een dag of vier krijgt Jorrit eindelijk een kamer voor zich alleen. Een kamer zonder extra geluiden, waar de deur dicht kan en hij echt beter kan worden.

Uiteindelijk word er gestart met een morfinepomp. Hiermee kan Jorrit zelf zijn pijn reguleren. Dit werpt al gauw zijn vruchten af. Hij krijgt minder pijn, gaat weer wat eten en iedere dag zie ik een kleine verbetering.

Oud en nieuw mogen we samen vieren. Er word een bed in zijn kamer bijgezet en ik mag blijven eten. Ondanks de vervelende omgeving is het toch heel fijn om samen te zijn op dit moment.

Met de morfinepomp kom alles onder controle en kan er worden afgebouwd. Door middel van een orale morfine en een fentanyl pleister zijn na 10 dagen ziekenhuis eindelijk zo ver om met de nodige medicatie naar huis te gaan. Voorwaarde om naar huis te gaan was wel dat er een ziekenhuisbed en rolstoel thuis zou klaar staan. Confronterend. Jorrit was al ziek, maar zo’n bed? Dan heb je pas echt dat zieke gevoel erbij…

De dagen thuis gaan tergend langzaam voorbij. Jorrit slaapt gemiddeld zo’n 15 uur per dag en ik merk dat ik me machteloos voel. lk wil het veranderen, hem beter maken, dat het weer was zoals het vroeger was maar ik moet me er bij neer leggen dat dit de huidige situatie nu is en weer proberen vooruit te kijken

Ongeveer een week nadat Jorrit thuis is krijg hij klaplong nummer 6… Zonder inspanning te voeren klapt zijn long weer in elkaar. Wanneer houd het op? Op naar het volgende station…

https://www.doneeractie.nl/help-jorrit-zijn-herrineringen-te-maken-zie-update/-71511