De afgelopen maanden was het hier stil. Stil op de blog. Stil in mij.
Ik wilde wel schrijven maar het lukte niet. Ik wist de woorden wel maar ze kwamen er niet uit. Ik wilde wel verwerken maar ik durfde niet. Waarom, dat wist ik niet. Tot voor kort.
Het volgende hoofdstuk gaat over de uitvaart. Een week als in een roes beleefd en veel pijnlijke momenten. Iets wat is geweest. Maar pas als iets op papier staat word het echt. De werkelijkheid. En dat is iets waar ik de afgelopen periode niet aan kon.
Ik weet dat Jorrit er niet meer is. Ik weet dat de uitvaart is geweest. Ik wilde het alleen niet echt laten worden. Maar ik wil niet vergeten. Ik wil blijven herrineren.
In de afgelopen maanden was er ruimte voor vele fazetten van gevoelens en emoties. Hoe ga je verder als alleenstaande moeder? Hoe ga je om met het verdriet van je kind? Hoe vind je een nieuwe manier van leven?
De kanker is fysiek uit ons leven. Maar zal altijd onderdeel blijven van ons leven. De kanker heeft de afgelopen 2 jaar ons leven beheerst en zal in de toekomst nog vaak ter sprake komen als Jayce vragen heeft. Kanker zal in een zachtere vorm dus altijd in ons leven blijven, dus ja wat een kankerleven.
En daarom ga ik hier van liefhebbende vrouw en moeder naar liefhebbende weduwe en moeder de nieuwe hoofstukken van mijn leven vastleggen
Voor Jorrit, voor mij, voor Jayce. Voor onze liefde
Liefs Chantal
lieve Chantal,
Wat is dit herkenbaar, die gevoelens die jij beschrijft. er zijn geen draaiboeken voor, hoe je om moet gaan, met verlies, rouw, verdriet na het verliezen van je partner.
ieder doet her op z’n eigen manier, eigen tempo en dat is eigenlijk allemaal goed.
Mocht je ooit eens behoefte hebben om er met iemand over te praten, die ook jong haar partner is verloren en met 3 kleine kids achterbleef, weet dat je mij altijd mag contacten. Maar niets moet hoor.
Veel liefs en ik denk veel aan je.
Lieve groeten Benita de Vries
Wat ontzettend lief, lieve Benita! Ik weet dat Jorrit ook aan Sabine heeft gevraagd wat zij zo mist aan haar vader, zodat hij samen met Chantal nog herdenkingen kon regelen.
Jij weet als geen ander hoe moeilijk het is om je man te verliezen. Dank voor dit mooie aanbod.
Knuffels,
Renée
Lieve Chantal,
Je doet het zo enorm goed en gun je ook die tijd om te accepteren en het verwerken is een proces van jaren. Het zal de ene dag, week, maand beter gaan dan de andere. Dat hoort erbij en is zo verrekte moeilijk. Gelukkig heb je veel mensen om je heen die zielsveel van jou en Jayce houden
Liefs Ina