November 2021 werd Jayce 4 jaar. Ze ging voor het eerst naar de basisschool en wat keek ze daar naar uit. Vlak nadat Jayce op school startte, begon onze rit in de achtbaan.

Als ouder zijnde wil je je kind beschermen tegen pijn en verdriet. Dus in eerste instantie deden wij er alles aan om Jayce uit de wind te houden en haar lekker onbezorgd te laten zijn en te laten genieten van alle nieuwe dingen in haar leventje. Maar Jayce is een gevoellig meisje en voelde aan alles dat er meer speelde. En dat liet ze weten ook.

Het slapen ging slechter, ze was boos en verdrietig. Tot het moment dat ze zei; wat is er nou allemaal? Toen wisten we dat we met haar het gesprek aan moesten gaan waarvan we hoopte dit nog lang te kunnen uitstellen….

Jayce papa is ziek. Daarom moest papa naar het ziekenhuis. Papa zijn longen zijn ziek en de dokter gaat er alles aan doen om papa weer beter te maken. En daar krijgt papa hulp bij van Chemo Casper. Jayce moet huilen en zegt; Ik wil niet dat je ziek bent papa, dat vind ik zielig voor jou. We vertellen dat het niet zielig is en we onze uiterste best zullen doen om papa weer beter te maken. We pakken het boekje erbij en beginnen met lezen. Over de kanker, wat de chemo doet en dat je daar ziek van kan worden en dat de kanker zich daarna terugtrekt en Chemo Casper wint. Het is duidelijk voor Jayce wat er aan de hand is en je ziet een soort opluchting in haar gezicht van Fijn ze vertrouwen mij.

Vanaf dat moment gaat het veel beter met Jayce omdat zij word megenomen in onze reis. Op het moment dat Jorrit heel ziek word van de chemo zegt ze; Mam, Casper ze brilletje is afgevallen net zoals in het boekje. Ik zeg hoe bedoel je? Nou Casper heeft ook papa zijn goede cellen gepakt en daarom is papa nu ziek en raken de haartjes los. Verbaasd over haar wijsheid en trots als een pauw geef ik haar gelijk dat ze dit zelf constateert. Haar positiviteit dat het wel goed komt maakt alles iets dragelijker.

De tijden die volgen zijn onzeker maar wij proberen het zo normaal mogelijk te houden voor Jayce. Het leven gaat voor haar gewoon door. Met de nodige aanpassingen waar nodig. En dit werkt voor Jayce. Ze is weer haar vrolijke, eigen zelf

De momenten dat Jorrit in het ziekenhuis moet verblijven vind ze lastig. Als papa niet thuis slaapt, voelt zij zich niet compleet. Zodra Jorrit weer thuis is komt er dagen lang alle boosheid, verdriet en onzekerheid eruit en dan is alles stom. En wij laten haar weten dat het ook stom is, dat ze boos mag zijn en dat ze zich veilig bij ons mag en kan voelen. En dan ebt haar nare gevoel al snel weer weg.

Vanaf Januari 2023 is Jorrit meer hulpbehoevend als voorheen. En Jayce is er altijd als de kippen bij om hem te helpen. Ze vind het heerlijk om voor Jorrit koffie te maken, hem te helpen met zijn sokken aandoen of een handdoek te pakken als hij in bad is geweest. Ze voelt zich dan belangrijk voor Jorrit en je ziet haar stralen als hij haar bedankt. Mijn dappere meisje.

Na het nieuws dat Jorrit niet meer te genezen was kwamen er ook kaartjes voor haar binnen, cadeautjes en dagjes weg via diverse stichtingen. Ook nu werd ze weer heel boos en dwars. Eigenlijk gaf ze ook nu weer zelf aan dat we met haar moesten praten.

Jayce je weet dat papa ziek is toch? Ja pap. Je weet denk ik wel waarom papa en mama de laatste dagen zo verdrietig zijn he? Ze kijkt ons aan en knikt onzeker. Papa is ziek en word niet meer beter. Maar het ziek zijn gaat soms nog wel op vakantie en dan voelt papa zich even beter. Ze is verdrietig maar ook opgelucht. Blij dat wij haar vertrouwen.

Van de week zette ze een rode Ajax pyama op haar hoofd en kwam huppelend onze slaapkamer binnen; Roodkapje tralalala, Roodkapje tralalala. Na een paar keer, moe als ik ben tegenwoordig, zei ik dat ze nu wel moest gaan opschieten met aankleden want ze moest naar bed. Ik zie haar lipje licht trillen en ze zegt Ja maar ik wilde jullie alleen maar even laten lache zodat jullie weer even blij zijn… Pats die kwam binnen em dat is precies de reden dat wij iedere dag weer strijdvaardig aan de dag beginnen!

Ons lieve zorgzame meisje. Ons dappere meisje. Onze zonneschijn. Dank je wel dat jij moeilijke momenten dragelijker maakt, dat jij ons nog kan laten lachen dat jij jij bent. Op naar nog heel veel herrineringen samen