De gesprekken blijven zich opstapelen. Maatschappelijk werk, diverse afdelingen van de gemeente, afronden van zakelijke en privé zaken. Maar het is nodig. Om de rust te creëren waar we nu naar op zoek zijn, is er eerst chaos en onrust nodig.

Vanuit de gemeente worden we in alle vragen en aan alle kanten ondersteund. Aanvragen worden snel behandeld. Er word een gehandicapten kaart aangevraagd. Een drempel die je over moet. Maar op dit moment zijn we op een punt dat we geen drempels meer hebben maar gewoon op een snelweg zitten waarin we rechtdoor kunnen. Er word woonkostentoeslag toegekend omdat wij nu nog in een vrije sector woning zitten met een torenhoge huur. Er word urgentie aangevraagd zodat we naar een sociale woning kunnen die gelijkvloers is. Die word ook al heel snel toegekend.

In de tussentijd vallen de bestralingen Jorrit zwaar. Hij is extreem moe en is veel kracht verloren. We zijn nu enkele weken verder, zien wel met de dag wat verbetering maar het is lastig. Zo moe, zo zwak. Helaas blijven de klachten van zijn buik dus in overleg met Spaarne en AVL word er besloten een ander medicijn proberen.

Hydrocortison.

Er is geen garantie dat het werkt, en als het werkt dat er geen bijwerkingen zijn maar het is het proberen waard. We hebben niets te verliezen.

Na 2 dagen blijkt dat er toch weer hoofdpijn ontwikkeld en lichte misselijkheid. Ik bel de volgende dag het AVL om te overleggen en er word afgesproken dat we de dosis wat verhogen en dat hij met 2 dagen ons terugbeld om te kijken hoe het gaat. Helaas blijkt de hoofdpijn en misselijkheid toe te nemen en ook het onstabiele dus word er op vrijdag besloten toch weer terug te gaan naar de Dexa. Direct na het innemen van de dexa nemen de klachten weer af dus we nemen de buik dan maar even voor lief.

Normaal zijn we al weken van te voren bezig met ons strandhuisje. Nu was het oh het is al morgen.. met een grote ploeg op naar het strand om alles in orde te maken.

Onderweg naar het strand word ik gebeld door een privé nummer. Normaal gesproken neem ik dat nooit op maar mijn gevoel zei dat ik moest opnemen. De dame van de gemeente verteld mij dat de urgentie is toegekend en zij die ochtend al een mail heeft ontvangen met een woning voor ons. Dat we de officiële aanbieding nog krijgen maar ze was zo blij voor ons dat ze me meteen wilde bellen. Verbaasd over de snelheid van dit telefoontje hang ik op. Over 10 dagen gaan we dus al tekenen voor een nieuwe woning…

Alle radars gaan in mijn hoofd aan. Dit moet geregeld, dat moet geregeld. Dat moet ingepakt, dat kan weg. Lijstjes hier en daar. Alles staat nu helemaal op standje 100. Ik ben moe, heel moe maar nog even , heel even doorbijten en dan… een plekje met rust voor ons

Op 1 mei om 10.00 is het dan zover. We tekenen in het huis waar we samen zullen zijn, samen herrineringen zullen maken en de laatste momenten samen zullen delen. Met een heel dubbel gevoel zet ik deze handtekening maar de vreugde overheerst..