In de weken die volgen is er veelvuldig contact met het ziekenhuis. Er word besloten toch operatief de long weer op zijn plek te krijgen. De risicos worden besproken, de ingreep gaat ongeveer 1.5 uur duren en we gaan er weer voor. Op 17 Februari staat alweer de volgende operatie gepland.

Op 17 Februari moeten we ons rond 12 uur melden in het ziekenhuis. We krijgen een kamer toewezen en maken ons klaar voor vertek naar de OK. We nemen afscheid en ik ga beneden wachten tot ik door de chirurg word gebeld. De tijd gaat voorbij en ik word maar niet gebeld. Ik zou rond 15.00 uur gebeld worden en tegen 15.30 uur heb ik nog niets gehoord. Om even over 16.00 uur heb ik nog steeds niet gehoord en ga ik eerst naar de polikliniek Chirurgie. Hier is niemand meer aanwezig na 16.00 uur dus ik ga weer terug naar de afdeling Nuchtere Opname. Ik leg uit dat hij daar is vertrokken maar dat ik nog steeds niet heb gehoord. Ze snapt mijn zorgen en gaat in het systeem kijken. Ze ziet dat hij op de uitslaapkamer ligt. De chirurg zal mij nog wel bellen maar ik ben al gerustgesteld.

Ongeveer een half uur later word ik gebeld door de chirurg dat de operatie goed is verlopen. Ze hebben heel veel taai longvlies verwijderd, een gevonden gaatje gedicht en de long onder hoge druk opgeblazen zodat deze weer op zijn plek lag. Hij blijft een nachtje ter controle op de Intensive Care.

Zodra ik een telefoontje krijg van de zuster van de Intensive Care ga ik naar boven om hem eindelijk te zien. Hij ligt helemaal ingewikkeld in dekens omdat hij het zo koud heeft, zag er heel grappig uit. Dus het ijs was meteen gebroken. Hij voelt zich goed en heeft weinig pijn.

In de dagen die volgen gaat het herstel voorspoedig en merken we dat Jorrit al snel meer lucht krijgt. Omdat Jayce moeite heeft met dat papa weer in het ziekenhuis slaapt, word er mogelijk gemaakt dat wij een avond met zijn drieen kunnen eten. Zo fijn om ook die leuke momenten te hebben.

Na enkele dagen weer huiswaarts, kan het herstel dan nu echt eindelijk beginnen?